aktualności

Spotkanie rozpoczęło się jak zawsze, Mszą świętą, którą w intencji Archidiecezjalnej AK sprawował, pod nieobecność naszego Asystenta Kościelnego ks. dr hab. Andrzeja Nowickiego, miejscowy ks. proboszcz Krystian Kukowka. Witając przybyłych do św. Antoniego z Padwy prezesów POAK-ów z całej Archidiecezji wraz z Prezesem DIAK Jerzym Karmańskim, kapłan wspomniał o wielkiej mocy tego Świętego, który jest patronem nie tylko rzeczy zagubionych, ale także patronem żniw, par narzeczeńskich, więźniów, sierot i dzieci. Trzeba tylko wierzyć i prosić Go o wstawiennictwo, bo i dzisiaj zdarzają się cuda. Zwrócił się do członków Akcji Katolickiej, by prosili św. Antoniego, by dał im nowych ludzi do prowadzonego przez AK Apostolstwa. W krótkiej homilii kapłan nawiązał do czytanej Ewangelii / Łk 11,27- 28 / i zwrócił uwagę na słowa Jezusa: ”Szczęśliwi ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je”. Wyjaśnił, że nie wystarczy nam, być tylko słuchaczami Słowa Bożego, ale musimy słuchać i je przestrzegać, wprowadzać w życie. Przede wszystkim być posłusznym Bogu, słuchać i wypełniać Jego wolę. Uroczystą obsługę mszy św. przygotował Parafialny Oddział Akcji Katolickiej. Po zakończeniu Eucharystii odbyło się nabożeństwo do św. Antoniego z wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Parafia posiada cały zestaw modlitw do św. Antoniego w różnych intencjach oraz repertuar pieśni o swoim Patronie. Po końcowym błogosławieństwie, zebrani przeszli do przykościelnej krypty, gdzie po modlitwie „Anioł Pański” i po ciepłym poczęstunku, kontynuowano spotkanie. Prezes miejscowego POAK pan Mariusz Tracz przygotował i wygłosił piękny, wzruszający wykład o Błogosławionym ks. Jerzym Popiełuszko, z okazji 40 lat od jego męczeńskiej śmierci. Mottem kapłaństwa ks. Jerzego było: „Zło dobrem zwyciężaj”. Pomimo wielu zniewag i prześladowań głosił prawdę do końca. Był duszpasterzem środowisk medycznych, rezydentem Parafii św. Stanisława Kostki w Warszawie. A kiedy nawiązał kontakt ze środowiskiem ludzi pracy był kapelanem „Solidarności”. Prelegent przywołał w swoim wykładzie wiele fragmentów z jego życiorysu, szczególnie z okresu prześladowań Kościoła i księży przez Władzę Ludową, kiedy szykanowano księży i katolików za praktyki religijne. Pierwsze Pielgrzymki Ludzi Pracy na Jasną Górę organizowane przez Ks. Popiełuszkę, prowadzenie Drogi Krzyżowej i jego płomienne kazania podczas wielu Mszy za Ojczyznę z taką siłą przekazu, że słuchały go tłumy, nie były tolerowane przez władze Polski Ludowej. Prowokowano i zastraszano go, lecz był nieugięty, upominał się o wolność i godność człowieka. Wskazywał drogę miłosierdzia w stosunku do wrogów. Jan Paweł II określił „Solidarność” jako ruch zmierzający do odnowy życia chrześcijańskiego w Polsce. Kapelan „Solidarności” był więziony, bity, torturowany i na koniec wrzucony do Zalewu Wiślanego w dniu 19 października 1984r. Jego pogrzeb w dniu 3 listopada zgromadził półmilionową rzeszę uczestników. Został pochowany przy Kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie.  6 czerwca 2010 roku beatyfikowano zamordowanego w 1984 roku Sługę Bożego ks. Jerzego Popiełuszko. Uroczystej mszy na placu Piłsudskiego w Warszawie przewodniczył delegat papieża Benedykta XVI, abp Angelo Amato. Prelegent wspomniał o związkach ks. Popiełuszki ze Śląskiem, gdzie 8 października 1980 r. pojawił się w Bytomiu wśród górników i hutników i oni też trzymali wartę przy jego trumnie. Od 2006 roku corocznie jest organizowana biegowa pielgrzymka z okazji rocznicy śmierci ks. Popiełuszko, której inicjatorem był pan Marian Gruszka członek Akcji Katolickiej Archidiecezji Katowickiej. Wśród uczestników spotkania AK w Chorzowie, był pan Andrzej Sławiński, który uczestniczył w I Pielgrzymce Ludzi Pracy na Jasną Górę, organizowanej przez ks. Popiełuszkę. Był również na spotkaniu z górnikami w Bytomiu w Kościele Podwyższenia Krzyża Świętego oraz na jego pogrzebie w W-wie. Uczestniczył także w uroczystej Beatyfikacji ks. Jerzego na placu Piłsudskiego w Warszawie, gdzie ogłoszono go Błogosławionym.

Na spotkaniu Rady DIAK w Chorzowie przybliżono uczestnikom również postać Błogosławionego ks. Józefa Czempiela, z okazji 25-lecia wyniesienia go na ołtarze. Wspomnieniami z życia i działalności tego Kapłana - Ślązaka podzieliła się wnuczka jego siostry, pani Jolanta Dziadek. To postać bardzo ważna dla Śląska. Był pierwszym krzewicielem abstynencji w rodzinach. Otaczał troską rodziny zagrożone alkoholizmem. Założył Komitet Pomocy Bezrobotnym. Jako działacz plebiscytowy walczył o polskość i prawo do używania języka ojczystego. Określał się mianem „Śląskiego Polaka”. To nie podobało się Niemcom. Aresztowany w kwietniu 1940 roku jako proboszcz parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Chorzowie Batorym (Wielkich Hajdukach), ostatnie dwa lata życia spędził w obozach koncentracyjnych Mauthausen-Gusen i Dachau. Prawdopodobnie 4 maja 1942 roku zginął śmiercią męczeńska – został zagazowany w obozie koncentracyjnym w Dachau. 13 czerwca 1999 roku w Warszawie podczas wizyty Jana Pawła II wraz z 107 innymi męczennikami okresu II wojny światowej został uznany błogosławionym. Jego proces beatyfikacyjny trwał 10 lat. Znalazł godne miejsce w Panteonie Górnośląskim w Katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. W 2013 r. w Piekarach Śląskich utworzono Stowarzyszenie Rodzin i Przyjaciół ks. Józefa Czempiela, które ocala od zapomnienia pamięć o Błogosławionym.

Gromkimi brawami nagrodzono obydwa referaty i przystąpiono do obrad Zebrania Rady DIAK, które prowadził pan Mariusz Tracz. Wybrano poprzez tajne głosowanie 3 kandydatów na Prezesa DIAK, którzy zostaną przedstawieni Arcybiskupowi. Są to: p. Anna Tomala, p. Marek Dopierała i p. Aleksandra Duda. Szczegóły zawarte są w protokole z posiedzenia Rady. Na tym spotkanie zakończono. Bardzo dziękujemy ks. Proboszczowi Krystianowi Kukowce za życzliwe przyjęcie i odprawioną w naszej intencji Eucharystię. Dziękujemy Parafialnemu Oddziałowi AK za gościnność i wszelkie gesty życzliwości. Po zakończeniu spotkania podziwialiśmy jeszcze wyjątkowo piękną architekturę tej chorzowskiej świątyni. Szczęść Boże!

Ksiądz Jerzy Popiełuszko. Zło dobrem zwyciężaj!

Nota biograficzna

Jerzy Popiełuszko urodził się 14 września 1947 r. w Okopach koło Suchowoli, jako trzecie z pięciorga dzieci Władysława i Marianny. W 1965 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Warszawie. W latach 1966-1968 odbył służbę wojskową w specjalnej jednostce kleryckiej w Bartoszycach. Święcenia kapłańskie przyjął 28 maja 1972 r. z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego. Jako duszpasterz pracował w podwarszawskich Ząbkach, Aninie, a następnie w warszawskich kościołach Dzieciątka Jezus, św. Anny i św. Stanisława Kostki. W 1978 r. został włączony do Referatu Duszpasterstwa Stanowego i Zawodowego przy kurii archidiecezjalnej i zajął się duszpasterstwem środowisk medycznych w Warszawie. W czasie dwóch pierwszych pielgrzymek papieskich do Ojczyzny i pogrzebu prymasa Wyszyńskiego kierował służbą medyczną. Ze względu na zły stan zdrowia otrzymał zezwolenie na ograniczone zajęcia duszpasterskie. Zamieszkał jako rezydent przy parafii św. Stanisława Kostki w Warszawie.

W sierpniu 1980 r. przedstawiciele strajkujących hutników Huty „Warszawa” zwrócili się do prymasa Stefana Wyszyńskiego z prośbą o delegowanie księdza, który odprawiłby Mszę św. na terenie ich zakładu. Prymas przekazał zadanie ks. Bronisławowi Piaseckiemu, a ten zaproponował ks. Jerzemu Popiełuszce, który był pierwszym księdzem, którego Piasecki spotkał po wyjściu od prymasa. W ten sposób ks. Jerzy nawiązał kontakty ze środowiskiem ludzi pracy i „Solidarności”.

Sytuacja księży w okresie PRL-u

W Polsce, w okresie władzy ludowej, księża byli uważani za grupę społeczną szczególnie niebezpieczną dla tejże władzy. W ramach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych działał Departament IV, który zajmował się walką z wrogą „antypaństwową” działalnością kościołów i związków wyznaniowych, ewidencjonowaniem i dokumentowaniem m.in. działalności kleru katolickiego i innych wyznań. W strukturach departamentu działała głęboko zakonspirowana Grupa Operacyjna do Zadań Dezintegracyjnych. Komórka ta została powołana 19 listopada 1973 r. przez Ministra Spraw Wewnętrznych Stanisława Kowalczyka i podlegała bezpośrednio dyrektorowi Departamentu IV MSW, a zajmowała się dezintegracją Kościoła katolickiego w Polsce. Szefem grupy został ówczesny dyrektor Departamentu IV płk Konrad Straszewski, a jej kierownikiem był Zenon Płatek.

Władza ludowa interesowała się księżmi już na etapie kleryckim, czyli jeszcze w czasie studiów w seminarium duchownym. Po okresie otwartej konfrontacji państwa z Kościołem katolickim w latach 40. i 50. XX w., władza pozornie złagodziła represje wobec kościoła. Uznano, że najlepszym sposobem zniszczenia powołania i odciągnięcia od kapłaństwa młodych mężczyzn będzie powołanie ich do wojska. Klerycy przechodzili obowiązkowe szkolenie wojskowe po drugim roku studiów. Od 1965 r. szkolenie takie prowadzono w jednostce wojskowej w Bartoszycach. W wojsku kleryków indoktrynowano w duchu komunistycznym i szykanowano za praktyki religijne. W Bartoszycach, w latach 1966- 1968, służył wśród około 300 innych kleryków, Jerzy Popiełuszko. W tamtych czasach większość księży była inwigilowana przez służbę bezpieczeństwa, a każdy miał założoną teczkę. Księży, których znaczenie dla służb było ważne, otaczano szczególną troską, nagrywając np. na taśmach. W ten sposób w archiwach MSW zachowały się bogate zbiory ich kazań, homilii i innych publicznych wystąpień.

Pielgrzymki Ludzi Pracy na Jasną Górę

Począwszy od 1983 r. świat pracy pielgrzymuje przed oblicze Matki Boskiej Częstochowskiej. To kapelan „Solidarności” ponad czterdzieści lat temu zaprowadził środowisko robotnicze na Jasną Górę. Inicjatywa ta była aktem masowej mobilizacji Polaków w trudnym czasie łamania ich praw i godności. W ostatnią niedzielę września 1983 r. zgromadziło się przed szczytem Jasnogórskim kilka tysięcy robotników. Mszy św. przewodniczył i kazanie wygłosił o. Szymon Stefanowicz - paulin, a ks. Jerzy Popiełuszko prowadził modlitwę wiernych. Odczytano „Modlitwę dziękczynną robotników”. Górnicy, hutnicy, stoczniowcy i metalowcy podziękowali Maryi za to, że była z nimi w celach więziennych w czasie internowania w stanie wojennym. Zameldowali także o zawieszeniu krzyży w swoich fabrykach i otwarciu drzwi dla Odkupiciela. Prosili, aby Maryja ich nie opuszczała. Podczas pielgrzymki ksiądz Jerzy prowadził rozważania Drogi Krzyżowej na wałach jasnogórskich. Mówił: „Tak trudno dziś zachować właściwą godność, kiedy człowiek jest poniewierany, kiedy staje się narzędziem pracy. Musimy być silni Tobą, Jezu Chryste, aby nie dać się uwieść tym, którzy chcą budować naszą Ojczyznę na tym, co ziemskie”. Pielgrzymka ta, początkowo organizowana dla hutników Huty „Warszawa”, ze względu na szeroki udział przedstawicieli także innych zakładów pracy, została zapisana jako I Pielgrzymka Ludzi Pracy. Ksiądz Jerzy zdołał przygotować jedynie dwie pierwsze pielgrzymki. Jednak jego idea żyje do dnia dzisiejszego. Corocznie, w połowie września środowisko NSZZ „Solidarność” kontynuuje dzieło błogosławionego księdza Jerzego. W tym roku już po raz 42.

Chrześcijańskie oblicze „Solidarności”

Ruch „Solidarności”, mimo swego robotniczego charakteru, miał jednoznacznie chrześcijańskie oblicze. I to w państwie rządzonym, według oficjalnej propagandy, przez robotników i chłopów. Trzydziestopięcioletnia indoktrynacja komunistyczna nie odniosła skutku, bowiem w Mszach świętych organizowanych na terenie zakładów pracy w czasie strajków 1980 r., robotnicy uczestniczyli masowo, przystępując jednocześnie do sakramentów świętych. Jan Paweł II jednoznacznie ocenił „Solidarność” jako ruch zmierzający do chrześcijańskiej odnowy życia społecznego. Papież wyraził to w czasie przemówienia do świata pracy 20 czerwca 1983 r. w katowickim Muchowcu, w czasie swej drugiej pielgrzymki do Ojczyzny, mówił: „Cały świat śledził – i nadal śledzi – z przejęciem wydarzenia, jakie miały miejsce w Polsce od sierpnia 1980 roku. Co w szczególności dawało do myślenia szerokiej opinii publicznej – to fakt, że w wydarzeniach tych chodziło przede wszystkim o sam moralny ład związany z pracą ludzką, a nie tylko o podwyższenie zapłaty za nią. Uderzała również i ta okoliczność, że wydarzenia te były wolne od gwałtu, że nikt nie poniósł przez nie śmierci ani ran. Wreszcie i to, że wydarzenia polskiego świata pracy z lat osiemdziesiątych nosiły na sobie wyraźne znamię religijne.”

Bunt społeczny 1980 r. zadawał kłam ustrojowi tworzonemu w Polsce po drugiej wojnie światowej, pod przymusem Związku Sowieckiego. Władze komunistyczne były szczególnie poirytowane obecnością kapłanów zaangażowanych duszpastersko w dzieło „Solidarności”. Obecność ta nadawała walce „Solidarności” znamię walki sprawiedliwej. Obecność kapłanów umacniała ludzi „Solidarności” w walce o zmianę ustroju, który niszczył społeczeństwo, tonowała konfrontacyjne nastroje strajkujących i protestujących robotników.

Msze święte za Ojczyznę

Owocem strajków sierpnia 1980 r. i powstania „Solidarności” były m.in. Msze św. sprawowane za Ojczyznę w kościele św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu. Ich inicjatorem był tamtejszy proboszcz ks. Teofil Bogucki. Jako comiesięczne zaczęto je odprawiać w lutym 1981 r., kiedy to po raz pierwszy, po zakończonej mszy aktorzy recytowali poezję patriotyczną. Do wspólnej eucharystii z robotnikami ks. Jerzy włączył się w styczniu 1982 r. i odtąd regularnie głosił tam Słowo Boże, wygłaszając łącznie 26 kazań. Nagrywali je nie tylko esbecy, ale i wierni, i dziennikarze prasy zachodniej. W ten sposób stały się znane także za granicą Polski.

W kazaniach księdza Jerzego trudno doszukiwać się krytyki władzy, państwa, czy panującego ustroju. Głosił on jedynie Ewangelię i to z taką siłą przekonywania, że gromadził tłumy, które nie mieściły się w kościele. Oprócz robotników przy księdzu Jerzym gromadzili się przedstawiciele opozycyjnej inteligencji. Oni też byli często jego podporą. Ks. Jerzy Popiełuszko był wielekroć szantażowany i straszony nawet utratą życia. Przeprowadzono kilka nieudanych prób tak zwanych nieszczęśliwych wypadków, podrzucano do mieszkania broń, amunicję i broszury antypaństwowe. Był jednak nieugięty i nie przestał głosić Słowa Bożego i zasad Katolickiej Nauki Społecznej. Nie wypowiadał się w konkretnych, aktualnych sprawach. Swoje wypowiedzi budował na ewangelicznej prawdzie i nauczaniu Jana Pawła II oraz prymasa Stefana Wyszyńskiego. Upominał się o godność, wolność i suwerenność człowieka. W swej ocenie życia społecznego nie tyle kładł nacisk na braki i cienie, ile na stronę pozytywną. Wskazywał drogę miłości nawet w stosunku do wrogów. Zło dobrem zwyciężaj – mawiał. Jednak przez komunistyczną propagandę Msze św. odprawiane za Ojczyznę nazywane były seansami nienawiści, czarnymi mszami, czy seansami politycznej wścieklizny.

Związki ks. Jerzego ze Śląskiem

Nie będzie ksiądz mącił czystej wody na Śląsku! – tak miał powiedzieć ks. Jerzemu Popiełuszce przedstawiciel ówczesnej władzy, Jerzy Urban, tłumacząc zakaz wyjazdów księdza do województwa katowickiego. Jedenaście dni przed śmiercią, 8 października 1984 r. kapelan „Solidarności” jednak zjawił się, w wielkiej tajemnicy, w parafii Podwyższenia Krzyża św. w Bytomiu. Wygłosił tam kazanie. Mówił o wolności i odwadze w głoszeniu prawdy. W pełni był przekonany, że dla tej prawdy może oddać życie. Kościół wypełniony był po brzegi. Trwał tam właśnie Tydzień Kultury Chrześcijańskiej. Ksiądz przyjechał na tyle wcześnie, że zdążył nawiedzić bazylikę piekarską. Zawiózł go tam Ginter Kupka, górnik kopalni „Julian” w Piekarach Śląskich.

W lokalnej prasie, która wspomina ks. Jerzego, można znaleźć relacje, w myśl której górnik Ginter Kupka 3 listopada 1984 r., w górniczym mundurze, trzymał wartę przy trumnie ks. Jerzego, i że niósł ją w kondukcie dookoła kościoła św. Stanisława Kostki w Warszawie. Z charakterystyczną czarną brodą widać go niemal na wszystkich fotografiach wykonanych podczas pogrzebu ks. Popiełuszki. Za nim szedł w górniczym mundurze Józef Żyła, także z KWK „Julian”, a obok metalurdzy z Huty „Warszawa”. Wizytę ks. Jerzego Popiełuszki w kościele Podwyższenia Krzyża św. w Bytomiu upamiętnia tablica, zamontowana po prawej stronie wejścia do świątyni. Na dziedzińcu był także symboliczny grób księdza, ale został przeniesiony w pobliże kaplicy na bytomskim cmentarzu Mater Dolorosa. Pozostał krzyż, pod którym płoną znicze.

Przejawem pamięci i czci, jaką śląscy robotnicy żywią do błogosławionego ks. Jerzego jest organizowana w połowie września, od 2006 r., biegowa pielgrzymka prowadząca z Katowic do warszawskiej parafii pw. św. Stanisława Kostki, gdzie znajduje się grób bł. ks. Popiełuszki. Pomysłodawcą i organizatorem Biegu ku czci męczenników stanu wojennego jest emerytowany górnik z Knurowa, maratończyk Marian Gruszka. Pierwszym patronem pielgrzymki była Akcja Katolicka. Obecnie patronuje mu Instytut Pamięci Narodowej, a Głównym organizatorem jest Społeczny Komitet Pamięci Górników KWK „Wujek” Poległych 16 grudnia 1981 r. Trasa biegu zaczyna się przy pomniku poległych w 1981 r. dziewięciu górników kopalni „Wujek”, by po przemierzeniu 320 km zakończyć się na warszawskim Żoliborzu.

Zbrodnia i jej osąd

19 października 1984 r. ks. Popiełuszko odprawił Mszę św. w bydgoskim kościele Braci Męczenników. Wygłosił też rozważania różańcowe. Były to ostatnie publicznie wygłoszone słowa księdza Jerzego: „Módlmy się, byśmy byli wolni od lęku, zastraszenia, ale przede wszystkim od żądzy odwetu i przemocy”. Wieczorem samochodem, który prowadził Waldemar Chrostowski, wracał do Warszawy. Tuż za miastem, w okolicach wsi Górsk, został zatrzymany i uprowadzony przez funkcjonariuszy IV Departamentu MSW: kapitana Grzegorza Piotrowskiego, porucznika Leszka Pękalę i Waldemara Chmielewskiego. W trakcie jazdy, z tylnego siedzenia zdołał wyskoczyć skuty kajdankami Chrostowski i zbiegł. Ksiądz został zamknięty w bagażniku samochodu. Ks. Popiełuszkę zatrzymano, by wydobyć od niego informację na temat depozytów pieniężnych „Solidarności” regionu Mazowsze, a także w celu zastraszenia środowisk kościelnych i opozycyjnych, no i oczywiście w celu ostatecznego wyeliminowania. Wielokrotnie bity i okrutnie torturowany, skrępowany został wrzucony do zalewu wiślanego na tamie pod Włocławkiem. Sprawcy byli do tego przygotowani, zabrali bowiem ze sobą worki z kamieniami i samozaciskające się sznury.

Na podstawie sekcji zwłok potwierdzono, że ks. Jerzy był bity oraz związany w taki sposób, że przy każdym ruchu sznur zaciskał się wokół jego szyi (stwierdzono także: wybite trzy zęby, połamanych sześć żeber, wyrwane trzy palce, sześćdziesiąt jeden ran sześciocentymetrowych na całym ciele, połamany nos, wyrwane ucho, powyrywane włosy, wyrwany język, ślady duszenia, zmiażdżone kolano, wyrwane paznokcie i liczne siniaki).

Wiele wskazuje na to, że ks. Popiełuszko zginął 19 października, zanim został wrzucony do Wisły w okolicach tamy we Włocławku. Do nóg księdza oprawcy przywiązali worek z przygotowanymi wcześniej kamieniami. Jednak wyniki śledztwa prowadzonego 20 lat temu przez prokuratora Andrzeja Witkowskiego wskazują, że przebieg wydarzeń mógł być nieco inny niż głosi oficjalny przekaz. Jest możliwe, że księdza przewożono w różne miejsca, tam torturowano, że ostatecznie mogły go przejąć służby wojskowe. Prawdopodobne jest też, że ks. Jerzy żył jeszcze 25 października. Jednak śledztwo napotykało na szereg różnego rodzaju trudności i nie mogło być ukończone.

30 października 1984 r., sto kilkadziesiąt metrów od miejsca wrzucenia ciała, z zalewu wyłowiono zwłoki księdza. Pogrzeb odbył się 3 listopada, a uroczystościom pogrzebowym, w których wzięło udział około 600 tys. osób, przewodniczył prymas kardynał Józef Glemp.

W procesie karnym, który miał miejsce w Toruniu, skazano sprawców: Grzegorza Piotrowskiego i Adama Pietruszkę na 25 lat więzienia, Leszka Pękalę na 15 i Waldemara Chmielewskiego na 14 lat więzienia. Na skutek kolejnych amnestii złagodzono kary: Pietruszce na 10 lat, Pękali na 6 lat, a Chmielewskiemu na 4 i pół roku. Grzegorz Piotrowski wyszedł na wolność po odsiadce 15 lat. Skazano sprawców, zaś mocodawcy pozostali bezkarni. Wymiar sprawiedliwości próbował prowadzić postępowania wobec generałów Zenona Płatka i Władysława Ciastonia, jednak bezskutecznie. Do dziś nie wiemy kto i dlaczego wydał rozkaz zamordowania księdza. Jerzy Urban, jako jeden z pierwszych stwierdził, że na księdzu Jerzym nie dokonano mordu, że nie była to żadna zbrodnia, tylko „zasłużona kara”, ponieważ był on „mącicielem spokoju publicznego”.

Jerzy Popiełuszko nie był jedynym księdzem, który zginął w latach osiemdziesiątych w niewyjaśnionych dotąd okolicznościach. Podobny los spotkał innych duchownych: Stanisława Suchowolca, Stefana Niedzielaka i Sylwestra Zycha. Wszyscy wymienieni zostali zamordowani w 1989 r.

Ksiądz Jerzy Popiełuszko został ogłoszony błogosławionym Kościoła katolickiego 6 czerwca 2010 r. Jan Paweł II w licznych przemówieniach o ks. Jerzym zwracał uwagę, że jego śmierć niesie w sobie wymiar głęboko ewangeliczny, który nie może być przysłoniony przez żaden inny. Ojciec święty mówił: „Nie wolno go traktować tylko o tyle, o ile służył pewnej sprawie w porządku politycznym, choć była to sprawa do głębi etyczna. Trzeba go widzieć i czytać w całej prawdzie jego życia. Trzeba go czytać od strony tego wewnętrznego człowieka, o którego prosi Apostoł w Liście do Efezjan” (Ef 3,14-16).

W rozgrywkach wzięło udział 54 zawodników z Archidiecezji Katowickiej, Diecezji Bielsko-Żywieckiej i Diecezji Sosnowieckiej. Rozgrywki finałowe zostały rozegrane w dniu 5 października 2024r w Imielinie.

Pacwa Hanna lat 6 – najmłodszy uczestnik Turnieju – Imielin,

Stolorz Bernard lat 87 – najstarszy uczestnik Turnieju – Imielin,

W strugach ulewnego deszczu członkowie i sympatycy Akcji Katolickiej z całej Archidiecezji przybyli do pszowskiego sanktuarium, które było celem naszego pielgrzymowania pod hasłem: „Z Matką we wspólnocie Kościoła”. Naszemu pielgrzymowaniu przewodniczyli: Prezes Archidiecezjalnej AK- pan Jerzy Karmański, Archidiecezjalny Asystent Kościelny AK - ks. dr hab. Andrzej Nowicki oraz ks. profesor Jerzy Szymik, rodowity pszowianin, wykładowca teologii dogmatycznej na UŚ i poeta. Pielgrzymów powitał miejscowy wikariusz ks. Mateusz Iwanecki. który życzył wszystkim, by wpatrując się w cudowny obraz, dostrzegli uśmiech pszowskiej Matki, by wpatrywali się w Nią i polecali Jej swoje intencje, bo Ona swym uśmiechem opromienia i uleczy nasze serca. Zebranych powitał również Asystent Kościelny ks. Andrzej Nowicki, który był głównym celebransem uroczystej Eucharystii. Na wstępie przypomniał, że dzisiejsza Eucharystia odbywa się w Święto Podwyższenia Krzyża Świętego, co ma symboliczne znaczenie. Oprawę mszy św. przygotowali członkowie AK, a homilię wygłosił nasz Asystent. Rozpoczął od pozdrowienia skierowanego do zebranych: ” Dobrze, że jesteś!, Dobrze, że jesteście tutaj zrządzeniem Bożej Opatrzności!”. Nawiązał, do fragmentu czytanej Ewangelii /J 3,13-17/ i powiedział, że tak jak Mojżesz wywyższył węża, tak trzeba wywyższać Syna Bożego. Przesłanie Nadziei próbuje przebić się przez współczesny świat, by zgłębić tajemnicę Boga, miłości Boga do człowieka i Boży plan Zbawienia. Wejście na drogę świętości nie dopuszcza zwłoki, ani odwrotu. W tym szczególna misja przypada Maryi. Dziś przychodzimy do Niej , Matki Uśmiechniętej, by uczyć się od Niej kontemplacji Jezusa Eucharystycznego. Jej wiara stała się początkiem naszej wiary poprzez tajemnicę Wcielenia. Zwróćmy się do Niej z prośbą, by nauczyła nas Wiary, by Eucharystia stała się naszym pokarmem, by rozpaliła w nas potrzebę uwielbiania Boga każdego dnia, by nasze życie tak jak Jej, stawało się wielkim Magnificat. Dziękujemy za nasze rodziny i wspólnoty parafialne oraz za naszych kapłanów - Asystentów parafialnych AK. W imieniu zgromadzonych w pszowskiej świątyni, kapłan zwrócił się do Matki Bożej Uśmiechniętej z prośbą, by pomogła nam do końca zaangażować się w uwielbianie Boga, bo pragniemy trwać we Wspólnocie Kościoła realizując swoje charyzmaty. „Polecamy Ci Maryjo dzieło Akcji Katolickiej naszej Archidiecezji i prosimy bądź z nami na tej drodze, byśmy nie byli osamotnieni.” Na zakończenie mszy św. odśpiewano hymn AK „My chcemy Boga”, trzymając w uniesionej w górę ręce swój domowy krzyżyk. Po końcowym błogosławieństwie zebrani przeszli do domu sióstr zakonnych, na symboliczne spotkanie przy stole, gdzie wspólnie odmówiono modlitwę południową „Anioł Pański”.

Ze względu na trwający ulewny deszcz, siostry udostępniły nam swoją kaplicę, gdzie odbył się wykład formacyjny ks. prof. dr hab. Jerzego Szymika. Cel wykładu: pogłębienie i uporządkowanie naszej pobożności maryjnej. Kapłan zaznaczył, że chciałby wesprzeć teologicznie pobożność maryjną AK, która jest dla nas czymś ważnym. Postawił pytanie: - Dlaczego w ostatnim czasie w życiu Kościoła wzrosła pobożność maryjna, gęstość objawień uznanych przez Kościół, aktywność maryjna. Odpowiedział: - Bo świat zatrzasnął drzwi przed Bogiem i Bóg chce znaleźć dojście do świata poprzez Jej objawienia. To Ona idzie do świata ze swoją serdecznością, prostotą, ze swoim „tak”. Kapłan uzasadniał, dlaczego w teologii katolickiej Maryja jest tak ważna, wymieniając 6 powodów teologicznych: 1. 4 dogmaty (Dziedzictwo, Boże Macierzyństwo, Niepokalane Poczęcie i Wniebowzięcie). Te dogmaty chronią autentyczną wiarę w Jezusa; 2. Nierozerwalny związek między Biblią a tradycją; 3. Ona łączy starożytny i nowożytny lud Boży, żydowskość i chrześcijańskość, jest źródłem obu Testamentów; 4. Ona gwarantuje harmonijne połączenie oryginalności rozumu i serca; 5. Pokazuje, że Kościół to nie tylko zgromadzenie starych kawalerów, lecz potrzeba mu też kobiecości; 6. Maryja rozjaśnia zadanie dane kobiecie przez Stwórcę – dziewictwo i macierzyństwo. Maryja chroni pełnię Wiary, integralność Biblii, istotę Kościoła, prawdziwą rolę mężczyzny i kobiety, chroni przed herezją.

W drugiej części swojego wykładu ks. Profesor wyjaśniał na czym polega fenomen i oryginalność Sanktuarium Matki Bożej Uśmiechniętej w Pszowie. Przedstawił niezwykle ciekawą historię pszowskiego Cudownego Obrazu, pierwotnie będącego kopią obrazu Maryi z Jej jasnogórskiego wizerunku (302 lata temu), oraz niespodziewane zmiany jej oblicza po renowacji obrazu dokonane ręką malarza, który domalował Jej uśmiech, stąd zwana „Uśmiechniętą”. Ona jest uśmiechem Boga do nas. Uśmiech tajemniczy, który dostrzec może każdy kto jest w stanie łaski. Od półtora roku jest Patronką Pszowa, Jej zawierzono miasto nazywając Ją ”Światłem”, „Latarnią morską”, „Drabiną do Nieba”. Swój wykład kapłan zakończył słowami: „ W niebezpieczeństwie, w niedostatkach, niepewnościach, myśl i przyzywaj Matki Uśmiechniętej. Idąc za Nią nie zbłądzisz, modląc się do Niej, nie doznasz zawodu…” Prezes pan Jerzy Karmański podziękował ks. Profesorowi za piękny i ciekawy wykład. Następnie odbyło się wręczenie Dyplomów „Zasłużony dla Akcji Katolickiej”. W czasie Adoracji Najśw. Sakramentu, przedstawiciele AK wraz z ks. Asystentem odczytali Akt Zawierzenia AK Archidiecezji Katowickiej Matce Bożej Uśmiechniętej. Na zakończenie spotkania Prezes przekazał krótkie informacje o sprawach bieżących i poprosił o zabranie plakatów o konkursie literackim i szachowym organizowanym przez Akcję Katolicką. Spotkanie zakończono błogosławieństwem Asystenta na drogę powrotną do domu. Bardzo dziękujemy panu Prezesowi oraz ks. Andrzejowi za troskę o nabożny przebieg naszego pielgrzymowania. Szczególne podziękowania kierujemy do ks. prof. Jerzego Szymika, pana Kościelnego i pana Organisty z oraz Sióstr zakonnych, które przyjmowały nas w swoim Domu. Wszystkim pielgrzymom dedykujemy końcowe pozdrowienie: „Dobrze, że byliście!” Szczęść Boże!

W 2024r. rekolekcje Akcji Katolickiej Archidiecezji Katowickiej odbyły się w Brennej, dniach: 7 - 9 czerwca. Hasło rekolekcji "Uczestniczę we Wspólnocie Kościoła" .Nauki rekolekcyjne głosił ks. Prałat Stanisław Gańczorz.

Wezwaniem do Ducha Świętego o światłość i umocnienie w wierze rozpoczęło się nasze pierwsze spotkanie, w czasie którego miały miejsce konferencja wprowadzająca w temat rekolekcji ,modlitwa różańcowa przed Najświętszym Sakramentem oraz spowiedź święta . Rekolekcjonista ks. Gańczorz w czasie I konferencji zwracał szczególną uwagę na to, żeby nie wstydzić się być bliżej Pana Boga i żeby umieć Mu zawsze coś podarować.  Podał przykład piłkarzy Realu Madryt, którzy kolejny raz nie wstydzili się ofiarować trofeum Bogu.

Akcja Katolicka będąc we Wspólnocie Kościoła powinna bardzo chcieć być bliżej Pana Boga i nie wstydzić się tego. Żyjemy we Wspólnocie Kościoła i potrzeba takiej wspólnoty, żeby poczuć, że jesteśmy odpowiedzialni za parafię. Zakończył   stwierdzeniem: -wierzący nigdy nie jest sam. Pierwszy dzień zakończył się błogosławieństwem sakramentalnym i Apelem Jasnogórskim, po którym odbyła się projekcja filmu.

Drugi dzień naszych spotkań rozpoczęliśmy Jutrznią, po której odbyła się kolejna konferencja, w której rekolekcjonista nawiązał do tematu bardzo ważnego - Pierwszej Komunii św. dzieci. Bardzo ważnym w przygotowaniu dziecka do I komunii jest świadectwo żywej wiary rodziców. Jednak proces wychowawczy to nie tylko rozmowy, to przede wszystkim dobry przykład. Aby pomóc w tym przygotowaniu, kapłan zaproponował zapoznać się z broszurą  pt. "O radości życia w przyjaźni z Chrystusem w naszej rodzinie”, w  której zawarte są cykle spotkań formacyjnych, modlitwy i zadania dla każdego. Pierwsze  spotkania będą dotyczyły życia rodzinnego, kolejne  wspólnego świętowania, modlitwy, przebaczenia, Eucharystii, żeby dzieci dorastając mogły sobie odpowiedzieć na nurtujące ich pytania: „Dlaczego mam wierzyć ?” „Co wiara zmieni w moim życiu?", „Jaki jest jej sens?”.

Kolejnym punktem rekolekcji była Msza Św.  z krótką homilią: -umiejmy wrócić do Pana Boga. Kapłan odniósł się do słów z Ewangelii mówiąc: nic nie tracisz szukając Boga, wszystko tracisz nie znajdując Go . Bóg przychodzi po cichu pukając. Zakończył stwierdzeniem: - wchodzimy do Kościoła, żeby szukać Pana Boga, a wychodzimy, żeby kochać bliźniego . Po obiedzie odbyło się spotkanie z Prezesem DIAK p. Jerzym Karmańskim, który przekazał najważniejsze informacje związane z  organizacją konkursów oraz przedstawił program ogólnopolskiej pielgrzymki AK do Częstochowy w dniach 14 -15 czerwca. Po posiedzeniu Zarządu DIAK odbyło się wspólne z rodzicami księży spotkanie w auli z regionalnym muzykiem p. Jerzym, który przygrywając na akordeonie zachęcał do wspólnego śpiewu zarówno ludowych piosenek jak i kościelnych.

Kolejnym punktem była wspólna Droga Krzyżowa w kaplicy .Po jej zakończeniu odbyła się kolejna konferencja, na której rekolekcjonista omówił 10 przykazań przebaczenia zwracając uwagę przede wszystkim na to ,żeby umieć przebaczać, ponieważ przebaczenie jest procesem ciągłym, aktem woli, a nie uczuciem i stanowi  zobowiązanie na całe życie. Nieprzebaczenie jest rodzajem nienawiści. Na koniec tej konferencji przeczytaliśmy modlitwę "Krzywdziciela ,którym jestem"

W trzecim dniu rekolekcyjnym po Jutrzni ostatnią konferencję ks. rekolekcjonista poświęcił tematyce zdobywania informacji w dzisiejszym świecie mówiąc, że łatwiej zdobywamy je, ale gubimy sens  i skuteczność działania. Opierając się na różnych przykładach zakończył stwierdzeniem, że Jezus mówił przypowieści, a on przykłady.

Zakończeniem naszych rekolekcji była uroczysta Eucharystia, w czasie której dziękowaliśmy Bogu za otrzymane łaski, doznane przeżycia duchowe i głoszone nam Słowo Boże, które zabieramy ze sobą jako cenny drogowskaz do uczestnictwa we Wspólnocie Kościoła. W imieniu wszystkich uczestników rekolekcji, przedstawiciel Zarządu DIAK podziękował rekolekcjoniście za wspólną modlitwę, sprawowaną w naszej intencji Eucharystię, głoszone nam nauki oraz życzliwość i miłą atmosferę naszych spotkań. Szczęść Boże!

Urodził się w 5 kwietnia 1961 w Bytomiu, w rodzinie Edmunda i Marii z d. Skorupa. Szkołę średnią ukończył 21 czerwca 1980 w Piekarach Śląskich. W tym samym roku rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Katowicach , które zakończył przyjęciem święceń kapłańskich 31 stycznia 1987 oraz stopniem magistra teologii. Dalsze studia licencjackie i doktoranckie odbył na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Na tej uczelni 12 grudnia 2000 uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy: Problem dialogu międzyreligijnego w teologii Hansa Waldenfelsa. Praca ta została napisana pod kierunkiem ks. prof. dra hab. Łukasza Kamykowskiego, na seminarium z teologii fundamentalnej.
Po święceniach kapłańskich, w latach (1987-1991) pracował jako wikariusz w parafii św. Jadwigi Śląskiej w Chorzowie, gdzie przez ostatni rok był katechetą w Liceum im. J. Słowackiego. Następnie w latach 1991-1996 był wikariuszem w parafii św. Marii Magdaleny w Tychach i katechetą w tyskim Liceum im. C. K. Norwida. W 1996 roku dekretem abpa Damiana Zimonia , został mianowany prefektem w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Katowicach. Po pięciu latach pełnienia tej funkcji w 2001 roku został mianowany jego wicerektorem. Oprócz funkcji wicerektora, jest również od 2001 roku wykładowcą na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, a także kierownikiem oddziału katowickiego oraz sekretarzem Polskiego Towarzystwa Teologicznego w Krakowie. W 2005 roku został przyjęty w poczet członków Stowarzyszenia Teologów Fundamentalnych w Polsce. W latach 2003-2008 należał do grona członków Rady Duszpasterskiej archidiecezji katowickiej. Od 2007 roku jest członkiem Archidiecezjalnej Komisji Ekumenicznej. 14 kwietnia 2009 został mianowany kanonikiem honorowym Kapituły Metropolitalnej w Katowicach. Od 29 lipca 2012 pozostaje proboszczem parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. Od 1 stycznia 2018 jest dziekanem dekanatu Katowice-Śródmieście.

Spotkanie rozpoczęto mszą świętą koncelebrowaną, którą sprawowali ks. dr hab. Andrzej Nowicki oraz ks. Krzysztof Brachmański. Okazało się, że decyzją Arcybiskupa nastąpiła zmiana Archidiecezjalnego Asystenta Kościelnego Akcji Katolickiej. Po ks. Krzysztofie Brachmańskim, posługę tę pełnić będzie ks. dr hab. Andrzej Nowicki, proboszcz Parafii św. Piotra i Pawła w Katowicach. On też był głównym Celebransem sprawowanej Eucharystii w intencji żyjących i zmarłych członków AK. Homilię wygłosił ks. Krzysztof Brachmański. We wstępie nawiązał do słów czytanej Ewangelii – Przypowieść o faryzeuszu i celniku /Łk 18, 9-14/. Postawił pytanie retoryczne: - „Co może mieć wspólnego z faryzeuszem katolik czy członek AK?” Odpowiedź winna się rodzić w naszych głowach. Kapłan podał kilka sytuacji z życia wziętych z udziałem faryzejskich postaw i sposobu myślenia. Nakreślił postawę faryzeusza antyklerykała, który w Boga wierzy, ale nie chodzi do kościoła. Kapłan przestrzegł przed faryzejską modlitwą członków AK i dodał, że winna być ona owocem naszego systemu wartości i patrzenia na świat. Powinna być oparta na znajomości siebie, naszych relacji do innych, na naszym autentyzmie. Ona ma wynikać z doświadczenia własnych ograniczeń i powierzeniu się Bogu. Kończąc dodał, że obecny czas Wielkiego Postu jest okazją, by tę kwestię dorzucić do rachunku sumienia, byśmy zawsze czynili piękną modlitwę pokory wobec Pana Boga. Po homilii nastąpiło wręczenie Legitymacji AK nowym członkom POAK. Uroczystą oprawę mszy św. przygotowali członkowie miejscowego oddziału AK. Po końcowym błogosławieństwie, uczestnicy spotkania zostali zaproszeni do sali parafialnej na poczęstunek. Tutaj wykład formacyjny „Pojęcia i struktura dialogu „ wygłosił ks. dr hab. Andrzej Nowicki. Wielokulturowość, odmienność, inność, mogą być wartością, lecz konieczne jest wtedy prowadzenie dialogu – spotkania z drugim człowiekiem, z ludźmi o różnych światopoglądach. Dialog, to wzajemna wymiana zdań, poglądów. Niezbędne elementy dialogu: - szacunek dla podmiotowości drugiego podmiotu; - szacunek dla własnej podmiotowości; - przedmiot dialogu, jako sprawa w jakiej się spotykamy. Podstawą jest: umiejętność przyjęcia drugiego w jego inności, wyzwolenie się z krytyki i negacji. Rezygnacja z celowości swojego myślenia pozbawia szacunku dla drugiego podmiotu. Istotą prawdziwego dialogu jest: wysłuchanie, przedstawienie takiego zakresu argumentów, które zmuszą do myślenia, poszukiwania kompromisu. Swoje argumenty zawsze opieramy na wypracowanym świecie wartości. Musimy mieć szacunek do tego, że jesteśmy Polakami i Chrześcijanami, unikać fundamentalizmu. Ważną sprawą jest poczucie tożsamości narodowej, pamięć i odkrywanie swoich korzeni. Dialog opierać się musi na prawdzie. Kapłan wskazał na perspektywy zagrożenia dialogu, do których zaliczył sprzeciw i niedostrzeganie problemu. Skalą wartości poziomu intelektualnego jest umiejętność prowadzenia dialogu. Forma prowadzenia dialogu zawsze zależy od poziomu intelektualnego podmiotów. Zebrani podziękowali brawami za ciekawy wykład.

Następnie Prezes Jerzy Karmański podziękował ks. Krzysztofowi Brachmańskiemu za pełnienie funkcji Asystenta AK, za troskę o naszą formację, za towarzyszenie nam w czasie spotkań, za pomoc w przygotowaniu uroczystości jubileuszowych 25-lecia AK, za głoszone nam Słowo Boże i wspólną modlitwę. Ks. Krzysztof również wyraził swe podziękowania za zgodną i owocną współpracę z Zarządem DIAK, za okazywane mu wyrazy sympatii i szacunku i opuścił salę obrad. W godzinie południowej odmówiono wspólnie modlitwę „Anioł Pański”

Z kolei prezes POAK, pan Krzysztof Szewerda zaprezentował bardzo bogatą i różnorodną działalność parafialnego Oddziału AK, która została udokumentowana w prowadzonych Kronikach, Swoje wystąpienie zakończył zaproszeniem na organizowane cyklicznie Wieczory Filmowe. Tu nastąpiło oficjalne powitanie nowego naszego Asystenta Kościelnego ks. dr hab. Andrzeja Nowickiego, który życzliwie podejmuje prowadzenie formacji członków AK, a my będziemy wspierać go swoją modlitwą. Wspólnie odmówiono dziesiątkę Różańca św., a po modlitwie Prezes Jerzy Karmański przeszedł do omówienia ważnych spraw organizacyjnych. Skarbnik DIAK Aleksandra Duda poinformowała o stanie składek. Spotkanie zakończyło się końcowym błogosławieństwem udzielonym zebranym przez ks. Asystenta. Bardzo dziękujemy ks. Proboszczowi oraz członkom POAK Parafii św. Apostołów Piotra i Pawła za gościnę i każdy gest życzliwości. Szczęść Boże!

Noworoczne spotkanie Rady Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej Archidiecezji Katowickiej odbyło się w dniu 13 stycznia w Parafii pw. Świętego Floriana w Rybniku-Orzepowicach. Proboszczem tej parafii jest nasz Archidiecezjalny Asystent Kościelny, ks. Krzysztof Brachmański. On też powitał przybyłych na spotkanie prezesów POAK-ów oraz uczniów - laureatów Konkursu Literackiego AK wraz ze swoimi opiekunami. Spotkanie rozpoczęła sprawowana przez ks. Krzysztofa msza św. w intencji wszystkich członków Archidiecezjalnej AK oraz wszystkich obecnych na tej Eucharystii. Piękny bożonarodzeniowy wystrój kościoła sprzyjał naszemu noworocznemu modlitewnemu skupieniu. W wygłoszonej homilii ks. Asystent nawiązał do czytanego fragmentu Ewangelii o powołaniu Mateusza /Mk2, 13-17/ i powiedział, że gdyby miał wybrać jakąś scenę ewangeliczną, to na pewno byłaby to scena, gdy Chrystus siedzi za stołem z tymi, którzy byli społecznie odrzuceni. Naucza o królestwie Bożym i powołuje swych uczniów. Na jego zawołanie, „Pójdź za mną”, Lewi (Mateusz) wstał i bez zastanowienia poszedł za nim. Konkretna postawa ludzka, pełne zaufanie do Chrystusa. – Czy my potrafimy odnaleźć siebie w tej scenie? – Czy zachowalibyśmy się tak samo jak Lewi? Aby lepiej zrozumieć dzisiejszą Ewangelię, kapłan przywołał zasłyszaną kiedyś historię:- Syn kończył studia, a ojciec obiecał mu wymarzony prezent – nowy samochód. Kiedy zobaczył, że ojciec wręcza mu Biblię zamiast pieniędzy, rzucił ze złością Biblię i opuścił dom rodzinny. Po kilkunastu latach, odwiedzając dom, na stole zobaczył tę samą Biblię. Ojciec już nie żył, a w Biblii był czek na samochód i wtedy zrozumiał, jaką krzywdę wyrządził swojemu ojcu… Geniusz celnika Lewiego polegał na tym, że odgadł jedyny moment swojego życia – odpowiedział „tak” na Boże zaproszenie. Pójść za Jezusem zawsze się opłaca, więc nie zastanawiajmy się nad znakami, które do nas wysyła, korzystajmy zawsze z Bożych wezwań, bo to się opłaca.
Po zakończeniu Mszy św. kapłan zaprosił wszystkich obecnych w kościele, do sali parafialnej na ciepły poczęstunek, po którym nastąpiła prezentacja laureatów Konkursu Literackiego i ich opiekunów oraz wręczenie dyplomów, nagród , których sponsorami byli: Instytut Pamięci Narodowej w Katowicach, który objął patronat honorowy a także Wydział Kultury i Wydział Promocji Miasta Katowice oraz Gość Niedzielny. Prezes DIAK, pan Jerzy Karmański nie mógł być obecny na spotkaniu ze względu na pobyt w szpitalu. Godnie zastąpiła Prezesa w roli wręczającej dyplomy i nagrody laureatom konkursu pani Anna Tomala z Bierunia, której pomagali Ks. Krzysztof, pan Jacek Soboszek oraz pan Marek Dopierała. Serdecznie gratulujemy wszystkim Laureatom i dziękujemy za to, że odpowiedzieli na propozycję AK i zadali sobie trud napisania wypracowania, że jeszcze im się chciało. W godzinie południowej wspólnie odmówiono modlitwę Anioł Pański, po której odbyło się Zwyczajne Zebranie Rady Diecezjalnego Instytutu AK Archidiecezji Katowickiej wg przyjętego porządku obrad. Zebranie prowadził przewodniczący pan Mariusz Tracz, a protokolantem wybrano panią Annę Tomala. Szczegóły Zebrania zawarte są w Protokole Rady DIAK nr1/24. Zebranie zakończyło się wspólną modlitwą i błogosławieństwem.
Dziękujemy panu Prezesowi Jerzemu Karmańskiemu za szczegółowe przygotowanie, przed pobytem w szpitalu, noworocznego spotkania w Orzepowicach, a ks. Krzysztofowi za wspólną modlitwę i życzliwe przyjęcie w swojej parafii. Wszystkim uczestnikom spotkania w Orzepowicach życzymy zdrowego, spokojnego i obfitującego w Boże Łaski Nowego 2024 Roku. Szczęść Boże!